سکوتت حتی آرامش شبم را هم بهم می زند
درست مثل صدای هجوم بادهای غرنده در دل سیاهی شب
که ناگاه میشکند شیشه نازک خانه دلم را
طوفانی به پا کرده ای در دلم
روزهایم را اگر این هوا ابری نکرده بود غرش بادهای شبانه هیچ گاه از این خواب شیرین بیدارم نمیکرد و پنجره دلم را نمی شکست ...
گاهی باید به این آدمها بلند ورسا گفت ..
بعضی ها با ایما واشاره ونگاه نمیفهمند..
گاهی باید گفت..
سنگ هایت را خرج قلب من نکن..
درست است که شفاف وشیشه ایست..
اما با این سنگها شکستنی نیست...