بهانه های دلم...

خدایا!

این روزها بندگانت انگار از زمین دورترند و به تو نزدیکتر. آنها دیگر بوی زمین نمیدهند و خالی شدند از عطر هرچه بی تو بودن است .

خالی شدند از هرچه عشق زمینیست .

خدایا مثل بندگانت نیستم ، رها نیستم از هر آنچه در این زمین است .

خدایا زمینت مومی شده توان پرواز را از من گرفته !

حال من چه کنم با این تنهایی ...؟؟؟

تنهایی که بندگانت برایم ساختند ؟؟؟

دلم بهانه میگیرد ! کودکی شده خردسال که دلش بادکنک میخواهد . پی در پی چادر مادر را میکشد و اصرار میکند .

اما چه سود ؟؟؟

او نمیداند این بادکنک که آرزوی امروز اوست چند صباحی بیش نخواهد بود . او هم خداییست و اگر نخ زندگیش کنده شود سوی خدا میرود .

انقدر بالا میرود که دیگر از هرچه چشم کار کند محو میشود .

کودک دلم آرزویی دارد موقت و کوتاه که فقط شادی لحظه ای برایش رقم می زند.

کودک خردسال دلم نمیداند غم از دست دادن بادکنکش بیشتر از شادی لحظه ای اش خواهد بود .

دل من ... بهانه بس است .... آرام بگیر....

اندکی بخواب...

شاید رویایی شیرین تر و ماندگارتر از بادکنک ببینی...